«أن یُنَزَّلَ عَلَیْکُم مِّنْ خَیْرٍ مِّن رَّ‌بِّکُمْ»؛ سؤال: مقصود از «خَیر» در آیه ی مورد بحث چیست؟
جواب: قرآن کریم، حکمت را «خیر کثیر» میخواند؛ چنانکه در آیه ی ۲۶۹ از سوره ی بقره فرمود: «یُؤْتِی الْحِکْمَةَ مَن یَشَاءُ وَ مَن یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ اُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً»؛[1] بنابراین، هر که را خداوند حکمت عطا فرموده، «خیر کثیر» داده است.[2] و لکن، رحمت الهی به طور مطلق- أعم از معارف و فضایل انسانی، اخلاقی و اقتصادی- مشمول و مصداقِ «خیر کثیر» باشد.
و نیز شعار یهود، خدا پرستى است شایسته بود که به مسلمانان نزدیکتر از بتپرستان باشند ولى از نظر حسادت و رشکى که یهود با پیامبر اسلام صل اله علیه و آله دارند مخالف ترین طوائف و اقوام بشر نسبت به دین اسلام و مسلمانان هستند
معلوم میشود یهود و مشرکان از هر پیشرفتی در جامعه ی اسلامی- اعم از رشد اقتصادی، اخلاقی و سیاسی- رشک می بردند. متاسفانه در حالی که شعار یهود، خداپرستی است و از این جهت شایسته بود به گروه مسلمانان- نسبت به گروه کفار و بتپرستان- نزدیکتر باشند اما آنان از این که وحی الهی بر پیامبر صل الله علیه و آله نازل گشته و ایشان دارای معجزاتی است همواره در آتشِ رشک و حسادت می سوختند و مخالفترین طایفه و اقوام بشر نسبت به اسلام و مسلمانان بوده و هستند.[3] از اینرو حاضر نبودند به اندازهی ذرهای با مسلمان برابر باشند. در حالی که قرآن کریم مسلمانان را به زندگی مسالمت آمیز در کنار کفار و کسانی که با دین اسلام در جنگ و خصومت نیستند توصیه مینماید، و این مهم در آیه ی ۸ از سوره ی ممتحنه بیان شده است؛ چنانکه فرمود: «لا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یُقَاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ».
