«کفر»، سرانجام بی اعتنایی به دستورات الهی در آیه ی 104 سوره ی بقره
«وَ اسْمَعُوا وَ لِلْکَافِرِ‌ینَ عَذَابٌ ألِیمٌ»؛ مقصود از کلمه ی «إسْمَعُوا»، شنیدن به گوشِ دل[1]- یعنی مطیع بودن در مقامِ قول و فعل[2]- است. زیرا مفهوم آیه چنین خواهد بود: «وَ إن لَم تَسْمَعُوا فَلِلکَافِرینَ عَذابٌ ألیِم»؛ یعنی گوش ندادن شما از مصادیقِ کفر محسوب میشود، و خداوند نیز برای کافر عذابی دردناک مهیا نموده است.
بنابراین، مقصود از «کافرین» در اینجا کسانى هستند که از دستور فوق سرپیچى کنند، و این یکى از مواردى است که در قرآن کریم کلمهی کفر، در ترک وظیفه ی فرعى استعمال شده است.[3]
حکمت دستور فوق میتواند این باشد که؛ بر مسلمانان لازم است از توطئه و توطئه های فرهنگی دشمن آگاه باشند. و حتی اگر لازم است به زبان و ادبیات بیگانه نیز مسلط شوند تا مصادیق هتک حرمت را شناخته، نسبت به دینِ خویش بصیرت کامل داشته باشند و یک جامعه ی ناب توحیدی بنا نمایند.[4]
