«وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ»؛ در
حرف «واو»، دو احتمال وجود دارد:
الف) «واو» حالیه باشد؛ که جملهی بعد
از آن نیز حالیه خواهد بود.
ب) «واو» استینافیه و از قبیل «فَلا
تَمُوتُنَّ إلا وَ أنْتُمْ مُسْلِمُونَ»- در آیهی پیشین- است.
عنصر اصلی توصیهی انبیاء به فرزندان خود، «اسلام» بود. چنانکه در آیه ی ۱۹ از سوره ی
آل عمران می فرماید: «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلام». به همین جهت آیه ی
شریفه در صدد ارائه ی یک پیام مهم است، و آن این که؛ مهمترین سیره ی اولیاء
الهی به هنگام مرگ، توصیه به دینداری و تسلیم شدن در برابر ذات حق تعالی بوده
است، چنانکه حضرت یعقوب علیه السلام نیز در لحظات
پایانی عمر از فرزندان خویش بر این نکته تأکید و از آنان اعتراف گرفت.
در وصیت پیامبر مکرم اسلام صل الله علیه و آله به حضرت
علی علیه السلام در آخرین لحظات عمر شریفش چنین
آمده است: «إعْمَلْ بِفَرَائِضِ اللَّهِ تَکُنْ مِنْ أتْقَى النَّاسِ وَ ارْضَ
بِقِسْمِ اللَّهِ تَکُنْ مِنْ أغْنَى النَّاسِ وَ کُفَّ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ
تَکُنْ أوْرَعَ النَّاسِ وَ أحْسِنْ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَکَ تَکُنْ مُؤْمِناً
وَ أحْسِنْ مُصَاحَبَةَ مَنْ صَاحَبَکَ تَکُنْ مُسْلِما».
همچنین؛ در بیان شریفی از حضرت رسول صل الله علیه و آله چنین
آمده است: «مَنْ لَمْ یُحْسِنْ وَصِیَّتَهُ عِنْدَ الْمَوْتِ کَانَ نَقْصاً فِی
مُرُوءَتِهِ وَ عَقْلِهِ».
و نیز؛ در حدیث دیگری از حضرت امام باقر علیه السلام چنین آمده است: «سألته عن تفسیر هذه الآیة من
قول الله: إِذْ قالَ لِبَنِیهِ ما تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِی قالُوا نَعْبُدُ
إِلهَکَ وَ إِلهَ آبائِکَ إِبْراهِیمَ وَ إِسْماعِیلَ وَ إِسْحاقَ إِلهاً واحِداً،
قال جرت فی القائم علیه السلام »؛
این آیه درحق امام علیه السلام جاری است. مرحوم
علامه طباطبایی در این رابطه می نویسد: مقصود حضرت این است که هر قائمی از ائمه در هنگام وفات، به قائم بعد از خود و به همه ی فرزندانش به توحیدِ
ناب و نشر توصیه و سفارش اسلام می کند.
به نظر ما؛ مقصود امام علیه السلام این است که هر امامی به امام بعد از خود درباره ی
تولد و قیام منجی عالم بشریت حضرت مهدی علیه السلام
توصیه و پیروان خود را نسبت به این امر مهم، تسلیم می نمود. به همان شکل که
سایر انبیاء عظام به فرزندان خویش اسلام را
توصیه میکردند.
