مقصود از «شهادت» در آیه ی 140 سوره ی بقره
«وَ مَنْ أظْلَمُ مِمَّن کَتَمَ شَهَادَةً عِندَهُ مِنَ اللَّهِ»؛ در تفسیر این بخش از آیه و لفظِ «مَنْ» در جمله ی «عِندَهُ مِنَ اللَّهِ»، چند قول وارد شده است:[1]
الف) کلمه ی «مَنْ» در «مِن اللَّه» به معناى «ابتداء غایت» و به «شهادت» تعلق دارد، و لهذا متعلق به واژه ی «کتمان» نیست؛ که در این صورت برخی گفته اند: مقصود این است که هیچ کس ظالم تر از کسى نیست که شهادتى نزد او از خدا باشد و آن را کتمان کند. همچنین؛ مقصود از شهادت این است که خداوند در کتب یهود و نصارى صحت نبوّت پیغمبر اسلام صل الله علیه و آله و بشارت به آن را بیان نموده است.
ب) کلمه ی «مَنْ» متعلق به «کتمان» است که در این صورت معنا اینگونه خواهد بود: کیست ظالم تر از کسى که کتمان کند و به جا نیاورد آن عباداتى را که در تورات از طرف خداوند صادر گردیده است. یا این که کلمه ی «مَنْ» به معناى «الى» بوده و تقدیر آیه چنین است: «کتم شهادة أن یؤدیها الى اللَّه»؛ یعنى شهادت خود را کتمان کند و در برابر خداوند ادا نکند.
ج) مقصود این است که اگر خداوند کتمانِ شهادت کند و حقیقت را بگوید، در این صورت کیست که از خدا ظالمتر باشد؟ و این جمله مثل این است که بگوییم: «من اظلم ممن یجور على الفقیر الضعیف من السلطان الغنى القوى»؛ یعنى سلطان توانگر و نیرومند اگر بر فقیر ضعیف ظلم کند در این صورت از او ستمکارتر کیست؟ به بیان دیگر؛ اى یهود و نصارى، لازمه ی حرف شما که مىگویید: ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و فرزندان او بر دین شما بودند- در حالی که خداوند میگوید: آنان بر دین شما نبودند- این است که خداوندِ حقیقتى را کتمان کند و بر خلاف حقیقت سخن بگوید؛ و در نتیجه بندگان خود را به ضلالت و گمراهى بکشاند! و حال آن که ساحت مقدس پرودگار بسیار برتر و بالاتر از این نسبتها است. و اگر این پیغمبران و پیغمبر زادگان، یهود و نصارى بودند به طور حتم خداوند کتمان نکرده و حقیقت را بیان می نمود.
[1]. ر.ک: طبرسى، فضل بن حسن(1372هـ ش)ج1، ص411؛ همچنین، ر.ک: طوسى، محمد بن حسن(قرن14ق)ج1، ص489 و 490.
