ولایت و تمسّک به اهل بیت علیهم السلام حقیقتِ صبغه ی الهی در آیه ی 138 سوره ی بقره
در ذیل آیه ی مورد بحث، دو دسته از روایات موجود است:
دسته ی اول می فرمایند: مقصود از «صِبغَة»، «اسلام» است.[1]
دسته ی دوم می فرمایند: مقصود از «صِبغَة» «معرفت امیرالمؤمنین علیه السلام به ولایت ایشان در زمان میثاق» است.[2]
و البته بین هر دو دسته از روایات تعارضی نخواهد بود، زیرا معرفت داشتن نسبت به حضرت علی علیه السلام و تمسک به ولایت ایشان، در واقع همان باطن و حقیقت اسلام است، چنانکه در حدیث شریف قدسی اینگونه میخوانیم: «لا إِلَهَ إلا اللَّهُ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أمِنَ مِنْ عَذَابِی فَلَمَّا مَرَّتِ الرَّاحِلَةُ نَادَانَا بِشُرُوطِهَا وَ أنَا مِنْ شُرُوطِهَا»؛[3] دژ و حصن اسلام، مشروط به ولایت است، این، امکان پذیر نیست که ماده ای وجود داشته باشد اما از عناصر ترکیبی، تهی باشد. همانطور که عناصر ترکیب اسلام، عدالت، نبوت، ولایت و معاد است.
[1]. قمى، على بن ابراهیم(1404هـ ق)ج1، ص62؛ ابن بابویه، محمد بن على(1403هـ ق)النص، ص188؛ داور پناه، ابوالفضل(1375هـ ش)ج3، ص165.
[2]. عیاشی، محمد بن مسعود(1380هـ ق)ج1، ص62؛ بحرانى، هاشم بن سلیمان(1416هـ ق)ج1، ص339؛ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى(1403هـ ق)ج3، ص281.
[3]. ابن بابویه، محمد بن على(1376هـ ش)ص235؛ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى(1404هـ ق)ج12، ص210؛ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى(1403هـ ق)ج49، ص123.
