قوم یهود در بحث قیامت به چهار تصور
باطل، معتقد بودند:
اول آنکه: سلطنت خداوند را در روز
قیامت همانند پادشاهان دنیوی به حساب میآوردند! بسیاری از سیاستمداران و
سردمداران دنیا در موارد متعدد برای جلب منفعتی از جرم کسی چشم پوشی و فرد دیگری را
به جای او عقاب می کنند! یهودیان نیز فکر می کردند خداوند بعضی را به جای بعضی دیگر
عذاب میکند. از این رو؛ خداوند در جواب به این تصور پوچ و باطل چنین فرمود: «وَ اتَّقُواْ
یَوْماً لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئاً»، (از آن روزی بترسید که کسی به جای
دیگری مجازات نمیشود).
همچنین؛ در آیه ی 33 از سوره ی لقمان همین مطلب را گوشزد کرده و میفرماید: «وَ
اخْشَوْا یَوْمًا لَّا یَجْزِی وَالِدٌ عَن وَلَدِهِ»، و در آیه ی 19 از سوره ی
انفطار به دلیل این مطلب پرداخته و میفرماید: «وَ الْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ»،
(چون فرمان آن روز به دست خداست).
دوم آنکه: یهودیان میگفتند: نیاکان
و اجداد ما، شفاعت کننده ی ما هستند! چرا که نیاکان ما از پیامبران بودهاند. قرآن
کریم در جواب به این اعتقاد پوچ فرمود: «وَ لاَ یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ»، (از هیچ
نفسی شفاعت پذیرفته نمیشود). در این شریفه، خداوند مطلق شفاعت را نفی و بار دیگر در
آیه ی 254 از همین سوره چنین فرمود: «یَوْمٌ لاَّ بَیْعٌ فِیهِ وَ لاَ خُلَّةٌ وَ لاَ
شَفَاعَةٌ».
سوم آنکه: تصور یهود بر این بود
که با هدیه دادن میتوانند از عذاب الهی نجات یابند! که قرآن در جواب به آنها فرمود:
«وَ لاَ یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ»«بقره/48»، «عَدل» به معنی هدیه است.
چهارم آنکه: آنها فکر میکردند در روز
قیامت کسانی هستند که به آنها کمک کنند و در اصطلاح رایج امروزی افرادی در آنجا
هستند که میتوانند پارتیاشان بشود! که خداوند در جواب به آنها فرمود: «وَ لاَ هُمْ
یُنصَرُونَ»، و فرمود: «یَوْمٌ لاَّ بَیْعٌ فِیهِ وَ لاَ خُلَّةٌ»«بقره/254»، یعنی معامله و دوستی در
آنجا مؤثر نیست.