شیوه های توطئه آمیز یهودیان در آیه ی 109 سوره ی بقره
«مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ»؛ از بیان فوق دانسته میشود که کارهای حسادت گونه ی یهود از روی شبهه ی علمی نبود بلکه بر اساس علم، و عامداً صورت می پذیرفت. از اینرو به حرکت مزبور، دسیسه، توطئه و یا آشوب گفته میشود که از یهودیان سر میزد. و در اینجا تنها به بیان دو نمونه از شیوه های توطئه آمیز این گروه پرداخته خواهد شد:[1]
الف) «گروهِ شبهه افکن»؛ آنان شبههافکنی می‌کردند؛ همانند پیش کشیدن مسئله ی نسخ- که سابقاً مطرح شد- به همین جهت قرآن کریم نیز مسلمانان را از مجالست و نشست و برخاست با آنها منع و نهی می نمود، چنانکه آیه ی ۱۴۰ از سوره ی نساء پرده از این مهم برداشت و فرمود: «فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى یَخُوضُوا فی حَدیثٍ غَیْرِهِ».
ب) «احترام به بت پرستان»؛ اینان به بت پرستان احترام ویژه ای نهاده و آنان را متمدن تر از مسلمانان می‌خواندند. چنانکه در آیه ی 51 از سوره ی نساء به این مطلب اشاره کرده و می فرماید: «أ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ اُوتُوا نَصیباً مِنَ الْکِتابِ یُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ وَ یَقُولُونَ لِلَّذینَ کَفَرُوا هؤُلاءِ أهْدى مِنَ الَّذینَ آمَنُوا سَبیلاً»، و در آیه ی 54 از همان سوره به این گروه، جواب داده و میفرماید: «أمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِه...»، مقصود آیه ی مذکور این است که شیوه ی آنها از روی حسادت بوده است.
