وحشت یهود از نواندیشیِ مسلمانان در آیه ی 109 سوره ی بقره
«وَدَّ کَثیرٌ مِنْ أهْلِ الْکِتابِ»؛ کلمهی «وَدّ»- به معنای «محبّة الشَّئ»،[1] «دوست داشت»،[2] «آرزو»[3]و سایر معانی- از افعال ماضی است که پیش از این نیز واژه ی مذکور- در آیه ی 105- بررسی شد.
مقصود از «کثیر»، گروه فراوانی از اهل کتاب، صاحب نظران، اندیشمندان و رهبران آنها هستند.[4] دلیل این میلِ درونی یهودیان آن بود که میدیدند تودهی مردم متأثر از رفتار زیبا و اخلاق والای پیامبر اسلام صل الله علیه و آله جذب معارف ناب اسلام و قرآن شده بودند. از اینرو به شدت از وجهه و جایگاه خویش در نزد مردم احساس خطر کرده، مسلمانان را از ورود به جلسهی تبلیغی و خانهی فرهنگیِ دین منع مینمودند.
آنان در واقع، صفت پلیدِ حسادت را- که برخواسته از نفسِ شوم امّاره است- درون خویش نسبت به مسلمانان پرورش میدادند.[5] زیرا نمیخواستند مسلمین، میدان اندیشه و نوآوری را در دست گرفته، با طرح مسائل ابتکاری و جدید، پوزه ی أحبار یهود را به خاک بمالند.
