مقصود از کلمه ی «بابل» در آیه ی 102 سوره ی بقره

«بِبَابِلَ هَارُ‌وتَ وَ مَارُ‌وتَ»؛ «بابِل»- نام شهری است که- در زبان کلدانیان[1] به معنی «باب إیلو» یعنی «باب الله» و در زبان عبرانیان به معنای «باب إیل» بوده است.[2] این شهر، از شهرهاى قدیمىِ عراق در جهت جنوب شرقى بغداد، در ساحل فرات- نرسیده به شهر کوفه، به فاصلهی قریبِ صد کیلومتر از بغداد- است.[3]

دو واژه ی «هَارُوت» و «مَارَوتَ»- بر وزن طاغوت، جالوت، لاهوت و ناسوت[4]- مأخوذ از زبانی است که ده قرن، پیش از میلاد در بابل رواج داشته است.[5] هنگامی که در سرزمین بابل، سحر به اوج خود رسیده بود و باعث اذیّت و آزار مردم شده بود، خداوند این دو فرشته را به چهرهی انسان مأمور ساخت که راه ابطال سحر را به مردم نشان دهد.[6] اما به تدریج این تعلیمات مورد سوء استفاده ی عده ای قرار گرفته در صف ساحران واقع شدند.[7]