یهود، مستحق عداوت کیفری در آیه 98 سوره ی بقره
«مَن کَانَ عَدُوّاً لِلَّهِ وَ... فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِّلْکَافِرِین»؛ خدای تعالی در آیه ی پیشین، به چهار طریق ثابت کرد که دشمنی نمودن با جبرئیل علیه السلام پایه و اساس ندارد بلکه دشمنی با فرستادگان خدا مستلزم دشمنی با خداوند است.
به نظر میرسد؛ این آیه ی شریفه در صدد بیان نوعی ملازمه میان دشمنی با خدا و فرستادگانش، با مسئله ی کفر است؛ با این بیان که هر کس با یکی از فرستادگان حق تعالی عداوت داشته باشد گویا با همه ی فرستادگان الهی دشمنی نموده و در نتیجه خدا نیز دشمن او خواهد بود.[1]
در آیهی مذکور به جای جمله ی «عَدوٌّ لَهُم»- یعنی ضمیر- از «عَدوٌّ لِلکَافِرِین»- یعنی اسم ظاهر- استفاده شده است؛ این نحوه ی بیان به علت دشمنیِ خدا با این گروه اشاره میکند. به بیان دیگر؛ این سخن، در عین اثبات دشمنی خدا نسبت به آنان، کفرشان را نیز اعلام مینماید.[2] این در حالی است که اگر آنها دست از کفر خویش برداشته و مؤمن شوند، دوستی و محبّت، جای دشمنی را خواهد گرفت، چنانکه در آیه ی ۸ از سوره ی اسراء می فرماید: «وَ إِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا»، و در آیه ی ۱۹ از سوره ی انفال نیز چنین فرمود: «إِن تَعُودُوا نَعُدْ».[3] و لهذا؛ این عدوات، عدوات ابتدائی نیست بلکه عدوات کیفری و متناسب با عملشان است.
