چشیدنِ عذاب الهی، سزای عملِ ننگینِ یهود در آیه ی 96 سوره ی بقره
«وَ اللَّهُ بَصیرٌ بِما یَعْمَلُونَ»؛ واژهی «بصیر» از أسماء حسنای الهی بوده[1] و میفرماید: خدای تعالی بر جمیع احوال یهود، به خصوص بر پستترین خصلتِ آنها- یعنی حرص و طمعشان نسبت به زندگی دنیا- آگاه بوده،[2] اعمال آنها را میبیند و بر کردارشان مطّلع[3] و محیط است.
آری، خداوند جمیع آنچه از این گروه سر بزند حفظ نموده، آن را ثبت و ضبط خواهد نمود تا آنها را به سزای عمل ننگینشان- که همان چشانیدن عذاب است- برساند.[4] و در هر صورت، طولانی یا کوتاه بودنِ عمر برای این عده به غیر از سرنگونیِ در عذاب، خاصیت دیگری نخواهد داشت.[5]
[1]. قرشى، سید على اکبر(1371هـ ش)ج2، ص143 و 144.
[2]. حسینى همدانى، سید محمد حسین(1404هـ ق)ج1، ص263.
[3]. سبزوارى نجفى، محمد بن حبیب الله(1419هـ ق)ص20.
[4]. طوسى، محمد بن حسن(قرن14ق)ج1، ص360؛ همچنین، ر.ک: حسینی شیرازی، سید محمد(1423هـ ق)ص25.
[5]. ر.ک: بلاغى نجفى، محمد جواد(1420هـ ق)ج1، ص110؛ همچنین، ر.ک: صادقى، تهرانى محمد(1419هـ ق)ص15.