اطاعت و عدم اطاعتِ الهی به سود یا زیان بندگان
سه شنبه, ۲۳ خرداد ۱۳۹۶، ۰۹:۰۵ ق.ظ
«وَ لَکِن کَانُوا أنفُسَهُمْ یَظْلِمُون»؛- «یَظلِمُونَ»، أی؛ «یَنقُصُون»،[1] أو «یَضُرُّون»[2]- این بخش از آیه دلالت بر این نکته دارد که نه منفعتِ اطاعت و نه منقصت و ضرر گناه- هیچکدام- به خدا باز نگشته و اساساً ظلم به خداوند از محالات است، بلکه فرد یا مطیع است یا عاصی و نافرمان که در این دو حالت، صاحب منفعت یا منقصت و ضرر خواهد شد.
همچنین؛ در آیه ی 55 از سورهی زخرف چنین آمده است: «فَلَمَّا آسَفُونَا انتَقَمْنَا مِنْهُمْ». اگرچه قرآن کریم در آیات شریفه اش تأسف و تأثر را به خدا نسبت میدهد، اما در واقع امر، تأسف و تأثر اولیای الهی مقصود نظر است.
