بیان چهار نکتهی پایانی در آیه ی 127 سوره ی بقره

در انتهای این آیه ی شریفه، به چند نکته ی پایانی اشاره می شود:

الف) انتخاب دو اسم شریف «سمیع» و «علیم» به جهت آن بود که این دو بزرگوار خداوند را نسبت دعایشان شنونده و نسبت به کار و خدمتشان علیم و آگاه میدانستند. به همین جهت روح اخلاص و پارسائی در آنچه انجام می دادند متبلور بود.[1]

ب) حضرت ابراهیم علیه السلام بنیانگذار اولیّهی کعبه نبود، بلکه حضرت آدم علیه السلام بود که این خانهی توحید را در ابتدای امر تأسیس نمود لکن این خانهی مقدس در اثر سیل و طوفان از بین رفته و اثری از آن نمانده بود، تا این که حضرت ابراهیم علیه السلام به اشارهی حق تعالی، نقشه و جای اصلی کعبه را مشخص و بنا نمود.[2] چنانکه قرآن کریم در آیه ی 26 از سورهی حج به این نکته اشاره کرده و می فرماید: «وَ إِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِیمَ مَکَانَ الْبَیْتِ».[3]

ج) کعبه را کعبه گویند زیرا مرتفع بوده، به صورت مکعب- و مربع- است.[4] چنانکه حضرت امام صادق علیه السلام در این رابطه می فرماید: «أنَّهُ سُئِلَ لِمَ سُمِّیَتِ الْکَعْبَةُ کَعْبَةَ قَالَ لِأنَّهَا مُرَبَّعَةٌ...»،[5] هر جسم شش سطحی را مکعب مینامند و خانه ی خدا نیز دارای شش سطح است زیرا از چهار دیوار، یک پشت بام و یک زمینِ کف تشکیل یافته؛ به همین جهت، شش سطحی و مکعب بوده و آن را کعبه می نامند.