افعالی تدریجی الحصول، مختصِ انسان در آیه ی 117 سوره ی بقره
«وَ إِذَا قَضىَ أمْراً فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُن فَیَکُون»؛ افعال خدای تعالی با انسان متفاوت است؛ زیرا فعلِ انسان تدریجی الحصول است در حالی که افعال حق تعالی تدریج نمی‌پذیرد، یعنی از مقدمات تدریجی حاصل نمی‌شود زیرا هر آنچه که او اراده کرده و به ایجاد هر چیزی فرمان دهد بدون کوچکترین توقف و امتناعی، پدید خواهد آمد.
بر این اساس، اتّخاذ ولد نسبت به کسی تصور دارد که برای دستیابی به مقصود خود از مبادی و مقدماتی عبور می‌کند که آن مقدمات به تدریج و ترتیب و طیِ مهلتی خاص تحقق می‌یابد، نه خدایی که هرچه را اراده کند بدون توقف و امتناع پدید می‌آید.[1]
حاصل آن که؛ با یک نگاه عالمانه و دقیق به نکاتی که در همین آیه - بیان شد، و چیدن آنها در کنار یکدیگر ما را به این حقیقت رهنمون خواهد نمود که؛ إسنادِ إتّخاذِ ولد به خداوند سبحان نه تنها عقیدهای پوچ و باطل است بلکه این سخن، فرض ذهنی هم نداشته و ذاتاْ ممتنع است.
