تخریب باطنی مساجد در آیه ی 114 سوره ی بقره
«وَ سَعَی فِی خَرَابِهَا»؛ به طور قطع، مقصودِ آیه ی شریفه از بیانِ مسئلهی تخریب، تنها مطرح نمودن یک مسئله ی سطحی و ظاهری نیست بلکه در قالب یک معنای عمیق و گسترده، به تخریبِ باطنی مساجد نیز نظر دارد. بنابراین؛ مسئله، أعم از تخریب ظاهری و باطنی خواهد بود. به همین جهت مُکاء و تصدیه- چنانکه آیه ی ۳۵ از سوره ی انفال بدان اشاره دارد- باطل پرستی، طواف زن و مرد در حال برهنگی و سایر امور پوچ و ناصحیح، از مصادیقِ تخریب معنوی خانه ی خدا است.[1]
پس، حاصل آن شد که دایره ی «سعی در تخریب مساجد» گسترده، و محدود به عصر و زمان و مکان خاصی نخواهد بود بلکه به هر شکلِ ممکن، در هر جا و هر زمان صادق است. و لهذا؛ اگر در آیه ی 18 از سوره ی توبه فرمود: «إِنَّما یَعْمُرُ مَساجِدَ اللَّه»، مقصود از تعمیر، فقط ساختمانسازی و رفعت بنا نیست بلکه حضور در مساجد، نشر فرهنگ عبادت و اطاعت، و سایر مسایل مخصوص به مساجد را نیز شامل می‌شود. چنانکه نقطه ی مقابل تعمیر، تخریب است که صرفاً شامل تخریب ساختمان نمی شود، بلکه بستن مصادر نشر، تخریب فرهنگ عبادت و اطاعت و هر عملی که مایه ی بدنام شدن مساجد شود، در زمرهی تخریب معنوی به حساب می آید.
