مقصود از «تسلیم شدن» در آیه ی 112 سوره ی بقره
«مَنْ أسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ»؛ قرآن کریم در این آیه نیز به دو اصلِ دیگری میپردازد که متعبد شدن به این اصول عامل بهشتی شدن انسان است؛ اصل اول در آیه ی ۶۲، و اصل دوم را آیه ی ۸۱ از همین سوره بیان کرد، و اصل سوم نیز مربوط به آیه ی مورد بحث است. بنابراین، از تلفیق این سه آیه با هم به دست می آید که مراد از «ایمان»، «تسلیم شدن در برابر خدا» و مقصود از «احسان»، «عمل صالح» است. پس بر اساس آنچه بیان شد، برای بهشتی شدن دو رکن لازم است: یکی، اسلام ناب. و دیگری، عمل صالح.[1] چنانکه آیه ی 29 از سوره ی رعد مؤید این احتمال است. زیرا در آنجا نیز، این دو رکن را اساس رستگاری می‌داند.
در ارتباط با معنای تفسیری کلمهی «أسلَمَ» سه معنای دیگر نیز بیان شده است:
الف) «أخلَصَ نَفسَه لِلَّه»؛[2] خود را برای خدا خالص کرده و تنها در راه خشنودی او قدم بنهد.
ب) «وَجَّهَ وَجهَهُ لطَاعَةِ الله»؛[3] چهره ی خود را تنها برای فرمانبرداری حضرتش متوجه سازد.
ج) «إستَسلَمَ لِأمرِ الله»؛[4] امر خدا را قبول کرده و برای او خضوع نماید چرا که اصلِ اسلام، خضوع است.
[1]. ر.ک: طباطبایى، سید محمد حسین(1417هـ ق)ج1، ص258.
[2]. سبزوارى نجفى، محمد بن حبیب الله(1419هـ ق)ص22؛ شبّر، سید عبدالله(1412هـ ق)ص56؛ طب‍رس‍ی، فضل بن حسن(1428هـ ق)ج1، ص72.
[3]. ر.ک: طبرسى، فضل بن حسن(1372هـ ش)ج1، ص358؛ همچنین، ر.ک: کاشانى، ملا فتح الله (1423هـ ق)ج1، ص214؛ و نیز، ر.ک: خطیب، عبدالکریم(1386هـ ق)ج3، ص910.
[4]. ر.ک: طوسى، محمد بن حسن(قرن14ق)ج1، ص413؛ همچنین، ر.ک: طبرسى، فضل بن حسن(1372هـ ش)ج1، ص358؛ و نیز، ر.ک: شوکانى، محمد بن على(1414هـ ق)ج2، ص119.
