برآیندِ سحر و ساحری در آیه ی 102 سوره ی بقره
شنبه, ۴ آذر ۱۳۹۶، ۰۲:۰۹ ب.ظ
«وَ یَتَعَلَّمُونَ مَا یَضُرُّ‌هُمْ وَ لا یَنفَعُهُمْ»؛ این سخن کنایه از آن است که سحر- همانند یک سمّ کشنده- نه تنها به آخرت شما آسیب میزند بلکه در دنیا نیز برای شما زیانبار خواهد بود. این بخش از آیه تداعی کننده ی ماجرای حضرت موسی علیه السلام با سحره ی فرعون است. آل فرعون با تعریف و ترغیب، سحره ی خود را نیرو داده و قوت می بخشیدند، چنانکه آیه ی ۶۴ از سوره ی طه به این مهم اشاره کرده و می فرماید: «قَدْ أفْلَحَ الْیَوْمَ مَنِ اسْتَعْلى»، و خداوند به فرستاده ی خویش چنین الهام نمود: «لا یُفْلِحُ السَّاحِرُ حَیْثُ أتى»«طه/69».[1]
