عدم درک و شناختِ مقام توحید در آیه ی 61 سوره ی بقره

«یُخْرِجْ لَنا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْض مِنْ بَقْلِها وَ قِثَّائِها وَ فُومِها وَ عَدَسِها وَ بَصَلِها»؛ قوم بنی اسرائیل از یک طرف، به حضرت موسی علیه السلام می­گفتند: از خدایت بخواه تا از راههای غیر عادی فلان عمل را انجام دهد. و از سوی دیگر می­گفتند: «فَادْعُ لَنا رَبَّکَ یُخْرِجْ لَنا...»، استنادِ رویاندن به علت قابلی- و نه فاعلی- گویای این است که آنها از شناخت توحید ناب محروم بودند. پس به همین جهت است که قرآن کریم در مواردی انسان را خطاب کرده و می فرماید: «أ أنتُمْ تَزْرَ‌عُونَهُ أمْ نَحْنُ الزَّارِ‌عُونَ»، معلوم می­ شود آدمیان در مبدأ فاعلی بسیار به خطا می­روند که به جای خدابینی به خودبینی می­رسند.[1]

---

[1]. ر.ک: همان.