تبیینِ «رِزق» در آیه ی شریفه در آیه ی 60 سوره ی بقره
«کُلُوا وَ اشْرَ‌بُوا مِن رِّ‌زْقِ اللَّهِ»؛ یکی از نعمات خداوند بر قوم بنی اسرائیل مسئله ی إنزال «مَنّ» و «سَلوی» بود، چنانکه فرمود: «کُلُوا»؛ یعنی از این «مَنّ» و «سَلوی» که به عنوان نعمتی از نعمات پروردگار روزیِ شما نموده است بخورید. «وَ اشْرَ‌بُوا»؛ و آنگاه از آبِ چشمه بنوشید.[1] حاصل آن که؛ خدای تعالی در این بخش از آیه ی شریفه، غذا و آب را «رزق» نامید به گونه ای که أحدی نمیتواند از استفاده اش ممانعت به عمل آورد. آری، وصفِ رزّاقیت، منّت و عنایتی است که خدای تعالی همواره آن را بر خود تکلیف کرده است.
سؤال: چرا در این بخش، از جمله ی «مَن رَزَقنَا» استفاده نشد در حالی که آغازینِ آیه ی شریفه کلمه ی «فَقُلنَا» به کار گرفته شد؟
جواب: زیرا جمله ی «کُلُوا وَ اشرَبُوا»، گفتار حضرت موسی علیه السلام است نه سخنِ بی واسطه ی خداوند و اگر این خطاب، مستقیم از جانب خدا بود چنین می فرمود: «مَن رَزَقنَا».[2]
