اشتراکِ «کفر» و «تکذیب»، گویای «هدایت تشریعی»
شنبه, ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۶، ۱۲:۱۵ ب.ظ
اشتراکِ «کفر» و «تکذیب»، گویای «هدایت تشریعی»
«فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُم مِّنِّى هُدًى... وَ الَّذِینَ کَفَرواْ وَ کَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا»؛ مقصود از «هدایت» در آیه ی پیشین، مطلقِ هدایت نیست- هدایت مطلق یعنی هدایتی که اَعم از عقل و نقل و نبوت و رسالت، و هدایتهای دیگری از قبیل هدایتِ وعاظ و خطباء و اهل ارشاد و اولیاء باشد[1]- بلکه مراد، آن هدایتی است که تنها به واسطه ی پیامبران و کتابهای آسمانی به دست آید؛ زیرا کفری که آیه ی فوق سخن از آن به میان آورده، برابر است با انکار خدا و پیامبران الهی؛ و این معنا، همان چیزی است که در معنای تکذیب هم وجود دارد. بنابراین مقصود از هدایت در آیه ی سابقه «هدایت تشریعی» خواهد بود.
