مقصود از دو واژه ی «عزیز» و «حکیم»
«إِنَّکَ أنتَ الْعَزِیزُ الحَکِیم»؛ برای صفت «عزیز» چند معنا بیان شده است، از جمله بر کسی اطلاق میشود که بر همه چیز قهر و غلیه داشته، هرگز مقهور کسی نشده و صاحب قدرت و شوکتی شکست ناپذیر است.[1] و «حکیم» کسی است که آفرینش او بر اساس إحکام و إتقان بوده[2] و کسی نمیتواند در خلقِ پدیده ای بر او برتری داشته یا رقابت کند.
این دو صفت، در آیه ی مذکور متصل به دعا شده و به منزله ی تعلیل است. گویا میخواهد چنین بگوید: «به سوی تو فریاد زده و دعا میکنیم چون توئی که از درون ما عالم بوده، بر اجابت خواستههای ما قادری، و چنان توان اصلاح ما را داری که درک و بصیرت ما توان و گنجایش آن را نخواهد داشت».