کیفیت بهره مندی کفار از روزیهای اهل مکه در آیه ی 126 سوره ی بقره
«ثُمَّ أضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِیر»: در مورد این بخش از آیه، دو بیانِ تفسیری آمده است:
الف) دعای حضرت ابراهیم علیه السلام به صورت مقید بود و خداوند نیز آن را مستجاب نمود؛ بدین معنا که بهرهمندی کفار را از روزیهای اهل مکه بسیار ناچیز و کوتاه مدت قرار داده، فرجام بدی را برای آنها مقرر نمود؛ و آن، آتش دوزخ است آتشی که به ناچار باید آن را متحمل شوند. بر این اساس چنین فرمود: آنگاه کافر را به سوی عذاب آتش، مضطرش میکنیم؛ یعنی بدان سوی کشانده می شوند. به ضرر حتمی، اضطرار گفته میشود؛ یعنی ضرری که در مقابل آن توان دفاع نیست و باید بدان تن داد.[1]
ب) خدای تعالی در این بخش از آیه می فرماید: کفار خیال نکنند نزد من کرامتی دارند و به همین جهت است که از زندگی مرفهی برخودارند، بلکه اگر احترامی هم وجود دارد از جانب کعبه خواهد بود. بنابراین ما چند صباحی این گروه را از متاعِ اندک دنیا بهره مند ساخته و سپس آنان را به قهرِ موت أخذ نموده، به حشر در آورده[2] و به عذاب آتش میکشانیم.[3]
آری، همه ی ساکنان مکه از ثمرات و روزیهای مکه بهره مند خواهند شد، با این تفاوت که بهره مندی مؤمنان متصل به آخرت شده واز رفاه اُخرویِ جاودان بهرهمند میشوند امّا کفار، بهرهوری دنیوی اشان به عذاب اخروی متصل خواهد شد.