مؤمنان، مشمول دعای حضرت ابراهیم علیه السلام
«مَنْ آمَنَ مِنْهُم بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ»؛ بعد از آن که حضرت ابراهیم علیه السلام از خدای خویش امنیت و روزی را برای اهل مکه درخواست نمود، ذهنش به این نکته معطوف شد که در آینده نیز ممکن است- همانند هر دوره و برهه از زمان- مردم مکه به دو دستهی «مؤمن» و «کافر» تقسیم شوند؛ که در این صورت دعای مزبور شامل هر دو دسته خواهد شد. در حالی که آن حضرت، پیشتر از گروه کافران و بت پرستان برائت جسته بود. چنانکه خدای تعالی نیز در آیه ی 114 از سوره ی توبه به این مطلب اشاره کرده و میفرماید: «فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أنَّهُ عَدُوٌّ لِّلَّهِ تَبَرَّأ مِنْهُ»، به همین جهت حضرت، در اینجا دعای خود را مقیّد نمود. چنانکه خدای تعالی از زبان ایشان اینگونه فرمود: «مَنْ آمَنَ مِنْهُم»، یعنی؛ خدایا روزی را تنها به مومنین از اهل مکه ارزانی ده.
سؤال: چرا حضرت ابراهیم علیه السلام بدین شکل دعا نمود، و نفرمود: «وَ ارزُق مَن آمَن مِن أهلِه مِن الثَّمَرات»؟
مرحوم علامه در جواب به پرسش می نویسد: مقصود و مطلوب آن حضرت این بود که کرامت و حرمتى براى شهر مکه- که بیت الحرام در آنجاست- از خدای تعالی گرفته باشد، و لهذا مقصود حضرت اهل مکه نبود. جهتش هم این بود که خانهی خدا در سرزمینى واقع شده که کشت و زرعى در آن واقع نمىشود، و اگر این درخواست از جناب ابراهیم علیه السلام صادر نمیشد، این شهر هرگز آباد نشده و کسى هم در آنجا دوام نمىآورد. حاصل آن که؛ حضرت ابراهیم علیه السلام درصدد بود تا با دعاى خود شهر مکه را معمور، و خانه ی خدا را آباد نماید.[1]