مشیت الهی و تأثیر سحر ساحران در آیه ی 102 سوره ی بقره
شنبه, ۴ آذر ۱۳۹۶، ۰۲:۰۶ ب.ظ
«وَ مَا هُم بِضَارِّ‌ینَ بِهِ مِنْ أحَدٍ إلا بِإِذْنِ اللَّهِ»؛ این جمله دفع توهم و یا جواب از سؤال مقدر است:[1]
سؤال: چگونه ساحران در قضا و قدر الهی تصرف کرده و اشیاء این جهان را بر خلاف اراده ی حق می چرخانند؟
جواب: ساحران هرگز نمیتوانند کسی را به وسیله ی سحر زیان برسانند مگر به فرمان حق تعالی. به بیان دیگر؛ آثاری که از سحر بر میخیزد نیز در تحت اراده و خواست حضرت حق است. اوست که این اثر و خاصیت را در عملی به نام سحر قرار داده و چنانچه اراده کند این اثر را خنثی و بیاثر مینماید. اما به جهت آن که نظام جاری و حکم فرما، نظام علت و معلول است آثاری هم که از این عمل برخواهد خواست ریشه در همین قانون دارد.[2] بنابراین اگر بنا باشد کسی را به قهر و جبر از عملی منع کنند که دیگر تکلیف و اختیار دو امر بیهوده بود.[3]
