خدایِ عالم السّر و الخفایا در آیه ی 77 سوره ی بقره
«أ وَ لَا... أنَّ اللَّهَ... وَ مَا یُعْلِنُونَ»؛ این آیه شرحی بر جمله ی «أ فَلا تَعْقِلُون» است و به گونه ای توضیح آیه ی سابق خواهد بود، گویا آیه ی شریفه چنین می فرماید: «آیا گمان میکنید آنچه را بر دیگران مستور داشته اید و دیگران را بر فاش کردنِ آن مذمت مینمایید، کسی بر آن اطلاع پیدا نمیکند، آیا نمیدانید که خدای تعالی از پنهان و آشکار باخبر است و پنهان کردن یا نکردنِ شما چیزی را برای او تغییر نمیدهد؛ خداوندی که از درون و بیرونِ همه مطلع است».[1]
بر اساس آنچه بیان شد، اشاره به دو مورد از انحرفات یهود لازم به نظر میرسد:
الف) یهودیان انسانهایی منافق و حیله گرند،[2] به بیان دیگر؛ سیره و روش آنها همانند منافقین است. چه این که در ملاقات با مسلمانان ادعای اسلام و ایمان می نمودند اما در پنهان و خلوتهایشان، منکر اوصاف حضرت محمد صل الله علیه و آله و سلم شده، اسلام و مسلمانی را به کلّی انکار میکردند.
ب) دیگر انحراف فکری و عقیدتی که از بینش مادّی و گرایش حسّیِ آنها نشأت می گیرد؛ یعنی توهّم این که خدای سبحان در حدّ یک موجود مادّی است که با اظهار انسان آگاه میشود و با کتمان او بیخبر و نا آگاه است. غافل از اینکه خداوند به غیب و شهادت یکسان آگاه است.[3]
جملهی «مَا یُسِرُّون» یعنی آنچه مخفی میدارند[4] که اشاره جلسات سرّی یهود با هم حزبی هایشان و جمله ی «وَ مَا یُعلِنُون» یعنی آنچه آشکار میکنند[5] که اشاره به دیدار آنها با مؤمنان و صحبت کردن با گروه مؤمنین دارد.