استعانت به وسیله ی «صبر» و «صلاة»

سؤال: فلسفه­ ی امر به استعانت چیست؟

جواب: به جهت آنکه انسان فقیر محض بوده و در همه­ی امور خویش نیاز به کمک دارد. و در مقابل، خداوند مستعان و غنی محض است، چنانکه­ فرمود: «و إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ»«فاتحه/5»، و فرمود: «الله الصَّمَد»«اخلاص/2». و انسان نیز تنها به وسیله­ی صبر و نماز که دو مصداق و ابزار برای تقرب به حضرتش هستند باید از خدا استعانت بگیرد.

فرمود: «وَ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاَةِ»؛ خداوند با بیان این شریفه دو راه و وسیله را برای استمداد در مشکلات و حوادث به ما نشان می­دهد:

اول: «صبر»؛ این کلمه به معنی بازداشتن نفس از هواهای شیطانی است، از مصادیق صبر می­توان به «صبر بر مصیبت» اشاره نمود چرا که صابر از خود خویشتنداری نشان داده و حرکتی از او سر نمی­زند که با مشی و منش مسلمانیش در تضاد باشد، همانند آنکه به هنگام مصیبت صیحه و فریاد بکشد، از اینرو؛ ماه رمضان را «شَهرُ الصَّبر» گویند زیرا با روزه و مدامت بر این عمل، حس بی­نیازی از هم­نوعان ایجاد می­شود. بر همین اساس در تفاسیرِ روایی، مسئله­ ی صبر را به روزه معنی کرده­اند.

دوم: «نماز»؛ چرا که نماز ایجاد یک ارتباط حقیقی با خداوند است، وقتی که چنین ارتباطی واقع شد سعی انسان بر این می­شود که اوامر پروردگارش را انجام و نواهیش را ترک کند.